Kościół filialny pomocniczy św. Andrzeja w Rożnowicach z lat 1756–64 powstał w miejscu poprzedniego kościoła, który spłonął. Był kilkakrotnie remontowany, m.in. w 1894 r. (ściany i dachy obito blachą, którą zastąpiono gontami podczas renowacji w latach 1970–75). W 1992 r. od uderzenia pioruna spłonęła wieża, więźba dachowa, stropy i organy. Dzięki parafianom uratowano znaczną część cennego wyposażenie kościoła, a świątynię pokryto blaszanym dachem.

Budynek wzniesiony został w konstrukcji zrębowej, ściany pokryto gontem oraz częściowo szalunkiem. O pięknie całej budowli stanowiła spalona wieża słupowo-ramowa, o silnie zwężających się ku górze ścianach, również pokrytych gontem, zwieńczona wysmukłym hełmem z cebulką. Kościół ma układ trójnawowy, węższe od korpusu nawowego prezbiterium jest zamknięte trójbocznie, po jego bokach znajdują się zakrystia i skarbczyk.

Późnobarokowy wystrój wnętrza podkreślony został imitowanymi w drewnie kolumnami, na których opierają się spłaszczone łuki arkad oraz wygięta faliście belka tęczowa. Na kolumnach i łukach arkad wspierało się sklepienie pozorne. Polichromia o motywach roślinnych i geometrycznych z 1787 r., autorstwa J. Kozickiego, odkryta została przez konserwatorów w latach 1970–75. Trzy ołtarze rokokowe pochodzą z XVIII w. W ołtarzu głównym mieszczą się obracane nisze z rzeźbami św. Andrzeja, Matki Boskiej z Dzieciątkiem, Chrystusa Bolesnego i Chrystusa Zmartwychwstałego. W kościele zachowały się dwa krucyfiksy: procesyjny o cechach gotyckich z 1. poł. XV w. i drugi z pocz. XVI w.